Hosty miniaturowe
Hosty miniaturowe są jak najbardziej pełnoprawną grupą i w niczym nie ustępują tym większym. Są roślinami w skali mini, o mniejszych liściach, kwiatach i systemie korzeniowym. W założeniach ogrodowych odnajdują się też inaczej – idealne do ogrodów japońskich i skalnych, na obrzeża rabat i do pojemników. Źle wypadają w zestawieniu z hostami średnimi i dużymi. Warto pomyśleć o oddzielnych rabatach lub kwaterach z przeznaczeniem tylko dla nich. Mogą też być łączone z niższymi bylinami o podobnych wymaganiach. O ile hosty generalnie nie są roślinami wymagającymi, to miniaturowe potrzebują większej staranności i uwagi w uprawie. Za zasadę przyjmujemy stanowiska ocienione – najlepiej ze słońcem w godzinach rannych i późno popołudniowych. Uprawiamy na glebach żyznych, lekko kwaśnych (pH6), wilgotnych i przepuszczalnych. Bezwzględnie należy zapewnić dostęp powietrza do korzeni poprzez mieszanie gleby z keramzytem lub żwirem. Nie dodajemy samego piasku, który może zatykać włośniki korzeni, a te u host miniaturowych są zarówno mniejsze, jak i w mniejszej ilości. Cieniowanie roślin, nawożenie, nawadnianie i zabiegi pielęgnacyjne są podobne jak u pozostałych – przy świadomości, że mamy do czynienia z roślinami mniejszymi, o większej wrażliwości na uszkodzenia i zmiany wprowadzane do ich otoczenia. W moim ogrodzie "Country Mouse" (Hans Hansen, 2007)...
Wiosną 2010 roku komitet powołany przez Toma Micheletti'ego, ówczesnego przewodniczącego The American Hosta Society, wprowadził na stałe do klasyfikacji host miniaturowych kryterium powierzchni blaszki liścia. Nie była to zupełna nowoąć, od kilku lat używana z wartością 4 in² (4 cale kwadratowe), choć niezbyt powszechnie. W dniu 20 czerwca 2011 roku opublikowano dokument "2011 AHS Miniature Hosta List" w którym to za hosty miniaturowe uznano te, których wspomniana powierzchnia nie przekracza 6 in² czyli 38.7 cm². Podwyższono w ten sposób wcześniejsze ustalenia i tym samym zwiększono liczbę odmian, które należy uważać za miniaturowe. Powyższe odnosi się zarówno do host zarejestrowanych, jak i niezarejestrowanych. Pomiar liści jest uśredniany z kilku źródeł i dokonywany u roślin minimum 5 letnich. Na klasyfikację nie ma żadnego wpływu szerokość rozrastania się hosty. Jako botaniczny standard dla tej grupy przyjęto "Blue Mouse Ears" (E. & J. Deckert, 2002, R), ze względu na popularność i utożsamianie z hostami miniaturowymi. Za preferowane nazwy grupy przyjęto Miniatury, Mini i Mini hosty. Dokument zawiera pełną listę odmian – tym samym porządkuje i upraszcza dość skomplikowaną wcześniejszą klasyfikację. Ta nowa jest logiczna, jeśli rozpatrzy się sprawę rozrastania host miniaturowych i tendencję pędów do wypiętrzania się. Powoduje to wzrost wysokości rośliny, a hosta kilkunastoletnia jako całość będzie znaczenie wyższa od tych czteroletnich czy uprawianych dłużej w pojemnikach. Innymi czynnikami wpływającymi na wysokość są warunki stanowiskowe i nawożenie. Natomiast powierzchnia liścia jest wartością najmniej zmienną.
Innym sposobem klasyfikacji jest odnoszenie się bezpośrednio do wysokości całej rośliny. Tu za hosty miniaturowe uważa się te, których wzrost nie przekracza 6 cali, tj. 15 cm. Takie kryteria można znaleźć się m.in. na "Hosta Library" i tak opisywane są odmiany na stronach wielu hodowców. Podobnie jak i inne hosty, Minis klasyfikuje się również według koloru liści – uwzględniając jednokolorowe, kolor marginesu i centrum.
Powyższe ustalenia odnoszą się do odmian otrzymanych w wyniku hybrydyzacji czy mutacji. Natomiast trzeba mieć na uwadze, że niezależnie od nich istnieje klasyfikacja botaniczna. Ta opisuje gatunki występujące w środowisku naturalnym, a także te przeniesione do naszych ogrodów. Wśród host miniaturowych takim przykładem jest Hosta venusta. Moim zdaniem, dobrze jest znać wszystkie klasyfikacje w myśl zasady – im więcej wiem, tym lepiej to dla host w moim ogrodzie.